Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015

Ανακοίνωση: Είμαι έγκυος!

Δεν αντιστάθηκα τελικά! Ήθελα και να φάω μια ωραιότατη βάφλα αλλά κ να μιλήσω στον καλύτερό μου φίλο!

Βγήκαμε λοιπόν, εγώ δεν μιλούσα κ πολύ. "Τι έχεις εσύ και δε μιλάς σήμερα; Τι βάφλα να πάρουμε; Σοκολάτα που σου αρέσει,ε;" "Μπα... Διάλεξε εσύ σήμερα. Εξάλλου εγώ δε θέλω να φάω. Μια μπουκίτσα μόνο" "Ναι καλά, σε ξέρω. Μια μπουκιά όλη τη βάφλα, τέτοια υπογλυκαιμία πια;" "Εμ, όχι. Μια μπουκίτσα, μια πιρουνίτσα, πως να το πω; Δε θέλω άλλο. Θα πιω ένα τσάι" "Είσαι άρρωστη;" Τώρα, σκέφτηκα μέσα μου, θα σε κουφάνω! "Όχι καλέ, δεν είμαι άρρωστη. Η εγκυμοσύνη δεν είναι αρρώστια. Οπότε, έγκυος είμαι, όχι άρρωστη"

Βλέπω ξαφνικά το φίλο μου να μένει ανέκφραστος. Με κοιτάζει. "Έχεις επεξεργαστεί τα δεδομένα που σου έδωσα;", ρωτάω. Καμία απάντηση. "Ωραία, να το πω με περισσότερη λεπτομέρεια... Την ώρα που μου έστειλες μήνυμα να μου πεις ότι η αδερφή σου γέννησε, μόλις είχα κάνει τεστ εγκυμοσύνης. Είμαι έγκυος!"

Αφού λοιπόν έρχεται πάλι σε επαφή με το περιβάλλον, εξηγώ πάλι όλα αυτά που μου είπε ο γιατρός. Στο μεταξύ, η σύμβασή μου ανανεώθηκε για ένα 3μηνο -και πάλι! Ο φίλος μου, με 3 ανηψάκια, ήξερε αρκετά πράγματα γύρω από μια εγκυμοσύνη. Ήταν εκείνος που τόσα χρόνια που με ξέρει, με ρώταγε συνέχεια αν πήγα σε γυναικολόγο. Κ όλο έβρισκα μια δικαιολογία, κ όλο επέμενε. Κ φυσικά, άρχισε τον εξάψαλμο όταν του είπα τι συμβαίνει: "Τόσα χρόνια δε σου το λέω; Αλλά όταν μιλάω εγώ, δε με ακούει κανείς!" "Πάει τώρα, ό,τι έγινε έγινε... Δε βοηθάει σε κάτι αυτό τώρα" "Δε βοηθάει; Καταλαβαίνεις πόσο δύσκολο θα είναι; Ότι πιθανόν να θέσεις κ τη ζωή σου σε κίνδυνο; Ενώ αν το ήξερες..." "Αν, αν, αν. Τι νόημα έχουν οι υποθέσεις; Από εδώ και πέρα τι γίνεται. Κ εγώ φοβάμαι. Για όλα. Και για την εγκυμοσύνη, και για τη γέννα, και για το ινομύωμα και για όλα. Αλλά ο γιατρός μου είναι φοβερός και έχει καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη μας." "Όλα θα πάνε καλά...", μου απαντάει και βλέποντάς με βουρκωμένη αλλάζει συζήτηση.

Οι μέρες κυλούσαν, ανυπομονούσα να έρθει η μέρα που θα πάω πάλι στο γιατρό-ποιος εγώ που δεν ήθελα να πάω ποτε. Η καθημερινότητά μου μπορεί να είχε κάποιες αλλαγές αλλά άρχιζα κ εγώ να αλλάζω αυτόματα! Σκεφτόμουν πια όχι μόνο για μένα αλλά και για το μωράκι μου. Μια διαδικασία που πραγματικά δε χρειάστηκε το παραμικρό να κάνω εγώ. Ένα "κλικ" στο μυαλό.

Σκεφτόμουν όλα αυτά που μου είπε ο γιατρός κάθε μέρα. Από τη μια έλεγα πως δε θα είναι τίποτα, από την άλλη φοβόμουν, δεν ένιωθα έτοιμη να γίνω μαμά, αλλά πάντα οι σκέψεις μου κατέληγαν στο ίδιο σημείο: Το ινομύωμα. Μα πως δεν είχα καταλάβει τίποτα; Δεν σας κρύβω ότι ακόμα κ χάρακα πήρα και μέτρησα 6x8 εκατοστά κ το ζωγράφισα πάνω μου για να δω πόσο είναι! Ο γιατρός όμως μου είπε πως πρέπει να είμαι ήρεμη. Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει για καλό.

Με τις σκέψεις αυτές πέρασε ήδη η εβδομάδα που τόσο πολύ περίμενα. Και ήρθε η μέρα να ακούσω την καρδιά της ψυχούλας μου! Όμως, δεν ήταν τελικά τα πράγματα όπως τα περίμενα...

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2015

Επιστροφή στην καθημερινότητα

Η επόμενη μέρα, ήταν μια συνηθισμένη μέρα. Έτσι νόμιζα. Σαφώς κ υπήρχαν κάποιες αλλαγές, αλλά δεν περίμενα κανείς στο γραφείο να τις προσέξει! Έκανα λάθος όμως.

Εδώ και μέρες, πριν ανακαλύψω πως είμαι έγκυος, είχα μια αποστροφή στον καφέ. Έφτιαχνα καφέ το πρωί στη δουλειά, και ζήτημα αν θα έπινα τον μισό μέχρι να σχολάσω. Επίσης, νύσταζα συνεχώς και κουραζόμουν χωρίς να κάνω τίποτα. Πλέον ήξερα γιατί συνέβαιναν όλα αυτά, αλλά εκτός από τον συνάδελφο-προϊστάμενο στο υποκατάστημα της εταιρίας που δουλεύω, με τον οποίο εκτός από επαγγελματική έχουμε πλέον και οικογενειακή σχέση, δεν ήθελα να το μάθει κάποιος άλλος στο γραφείο.

Περίμενα λοιπόν να μείνουμε μόνοι μας στο γραφείο για να του μιλήσω. "Θέλω να σου πω κάτι" "Τι έγινε;" "Μην ανησυχείς. Δηλαδή έγινε κάτι, αλλά δεν είναι ανησυχητικό. Βασικά... Είμαι έγκυος!" "Τι είσαι; Δηλαδή τώρα είσαι έγκυος;" "Εεεεε, ναι!" "Μπράβο! Τι ωραία! Αυτά είναι ευχάριστα!" "Ναι, είναι ευχάριστα... Αλλά πρέπει να με βοηθήσεις λίγο..." "Σε τι ακριβώς;" Του εξήγησα λοιπόν τα νέα για την εγκυμοσύνη αλλά και ότι λόγω του ινομυώματος θέλω να δείξει μια κατανόηση στο ωράριό μου. Ευτυχώς για την περίσταση, η δουλειά μου απαιτεί να κάθομαι σε ένα γραφείο ένα 8ωρο. Είμαι όμως η μόνη γυναίκα, οπότε οι άντρες συνάδελφοί μου κάποια γυναικεία θέματα δε μπορούν να τα κατανοήσουν.

"Από μένα ξέρεις ότι έχεις όποια βοήθεια θέλεις!" "Απλά, αν δε νιώσω καλά ή αν στην πορεία έχω άλλα συμπτώματα εγκυμοσύνης, ζητάω μια κατανόηση! Έστω να φύγω για λίγο" "Κάλυψη έχεις. Μην πεις τίποτα όμως σε κανέναν άλλο στο κεντρικό κατάστημα. Τελειώνει κ η σύμβασή σου τώρα, μήπως και σου ανανεώσουν!"

Έτσι κ έγινε! Δεν είπα τίποτα σε κανέναν, όμως οι υπόλοιποι που δουλεύαμε μαζί στο υποκατάστημα, ειδικά ο ένας όπου η γυναίκα ήταν ήδη έγκυος, παρατηρούσε κάποιες αλλαγές... Και τη μία μου την είπε: "Δεν πίνεις καφέ;" "Μπα μωρέ, δε θέλω. Θα φτιάξω ένα τσάι." "Άντε φτιάξε κ έλα να κάνουμε ένα τσιγάρο να πούμε καμιά βλακεία πριν ξεκινήσουμε δουλειά" "Μπα μωρέ, το έκοψα." "Α... έκοψες το τσιγάρο και τον καφέ... Μάαααλιστα..." Χαμογέλασα, έφτιαξα το τσάι μου κ έκατσα στο γραφείο μου. Εκείνος έκανε το ίδιο. Χαμογέλασε, κι αλλάξαμε θέμα συζήτησης.

Πως δεν το είχα σκεφτεί; Το νούμερο ένα που θα παρατηρούσαν θα ήταν το κάπνισμα! Αλλά δεν πρέπει να κάνω. Βασικά, κάπου κάπου ήθελα ένα τσιγάρο κ ζητούσα από τους καπνιστές του γραφείου(κρυφά βέβαια γιατί ο άντρας μου θα με σκότωνε) αλλά μόλις έκανα το μισό με έπιανε μια αηδία και το πέταγα.

Ο άντρας μου και η μαμά μου με έπαιρναν εναλλάξ τηλέφωνο-γιατί είχαν συνεννοηθεί και ήξεραν ότι θα αρχίσω να εκνευρίζομαι αν με έπαιρνε συνεχόμενα ο ένας από τους δύο- να με ρωτήσουν τι κάνω. Πως είμαι. Ζαλίζομαι; Έχω τάσεις εμετού; Και μετά από μια ώρα πάλι τηλέφωνο και ερωτήσεις με τη σειρά.

Εγώ... Δεν μπορούσα να συνειδητοποίησω ότι μέσα μου δημιουργείται μια ψυχούλα. Πως όλο αυτό το θαύμα της δημιουργίας γινόταν μέσα στο σώμα μου. Στην κυριολεξία μια ψυχούλα έπαιρνε σάρκα και οστά μέσα στο σώμα μου. Η διάθεσή μου ήταν καλή, προσπαθούσα να είμαι προσεκτική στις κινήσεις μου και δεν μπορούσα να περιμένω την ώρα που θα πήγαινα και πάλι στο γιατρό για να ακούσω αυτό το "τικ τακ", την καρδιά του μωρού μου! Ευτυχώς μέχρι τώρα, πέρα από την υπνηλία και την κούραση, δεν είχα κανένα άλλο σύμπτωμα.

Μόνο που ήθελα τόσο μα τόσο πολύ να φάω κάτι γλυκό! Όμως ο γιατρός δε με άφηνε... Αλλά πως να πω όχι στον κολλητό μου που με κάλεσε να πάμε για βάφλα, που τόσο λατρεύουμε να "τσακίζουμε", για να με κεράσει που έγινε 3η φορά θείος; Δεν ήξερε κανείς άλλος πέρα από τις οικογενειές μας και το συνάδελφο, πως είμαι έγκυος. Θα το πω και στον κολλητό μου, είμαστε από παιδιά φίλοι... Ή μήπως να μην το πω; Ουφ, τι μου κάνει τώρα κ αυτός! Θέλω σαν τρελή να φάω βάφλα αλλά η μόνη περίπτωση να πιστέψει ότι δεν πρέπει να φάω, είναι να του πω την αλήθεια!