Δεν αντιστάθηκα τελικά! Ήθελα και να φάω μια ωραιότατη βάφλα αλλά κ να μιλήσω στον καλύτερό μου φίλο!
Βγήκαμε λοιπόν, εγώ δεν μιλούσα κ πολύ. "Τι έχεις εσύ και δε μιλάς σήμερα; Τι βάφλα να πάρουμε; Σοκολάτα που σου αρέσει,ε;" "Μπα... Διάλεξε εσύ σήμερα. Εξάλλου εγώ δε θέλω να φάω. Μια μπουκίτσα μόνο" "Ναι καλά, σε ξέρω. Μια μπουκιά όλη τη βάφλα, τέτοια υπογλυκαιμία πια;" "Εμ, όχι. Μια μπουκίτσα, μια πιρουνίτσα, πως να το πω; Δε θέλω άλλο. Θα πιω ένα τσάι" "Είσαι άρρωστη;" Τώρα, σκέφτηκα μέσα μου, θα σε κουφάνω! "Όχι καλέ, δεν είμαι άρρωστη. Η εγκυμοσύνη δεν είναι αρρώστια. Οπότε, έγκυος είμαι, όχι άρρωστη"
Βλέπω ξαφνικά το φίλο μου να μένει ανέκφραστος. Με κοιτάζει. "Έχεις επεξεργαστεί τα δεδομένα που σου έδωσα;", ρωτάω. Καμία απάντηση. "Ωραία, να το πω με περισσότερη λεπτομέρεια... Την ώρα που μου έστειλες μήνυμα να μου πεις ότι η αδερφή σου γέννησε, μόλις είχα κάνει τεστ εγκυμοσύνης. Είμαι έγκυος!"
Αφού λοιπόν έρχεται πάλι σε επαφή με το περιβάλλον, εξηγώ πάλι όλα αυτά που μου είπε ο γιατρός. Στο μεταξύ, η σύμβασή μου ανανεώθηκε για ένα 3μηνο -και πάλι! Ο φίλος μου, με 3 ανηψάκια, ήξερε αρκετά πράγματα γύρω από μια εγκυμοσύνη. Ήταν εκείνος που τόσα χρόνια που με ξέρει, με ρώταγε συνέχεια αν πήγα σε γυναικολόγο. Κ όλο έβρισκα μια δικαιολογία, κ όλο επέμενε. Κ φυσικά, άρχισε τον εξάψαλμο όταν του είπα τι συμβαίνει: "Τόσα χρόνια δε σου το λέω; Αλλά όταν μιλάω εγώ, δε με ακούει κανείς!" "Πάει τώρα, ό,τι έγινε έγινε... Δε βοηθάει σε κάτι αυτό τώρα" "Δε βοηθάει; Καταλαβαίνεις πόσο δύσκολο θα είναι; Ότι πιθανόν να θέσεις κ τη ζωή σου σε κίνδυνο; Ενώ αν το ήξερες..." "Αν, αν, αν. Τι νόημα έχουν οι υποθέσεις; Από εδώ και πέρα τι γίνεται. Κ εγώ φοβάμαι. Για όλα. Και για την εγκυμοσύνη, και για τη γέννα, και για το ινομύωμα και για όλα. Αλλά ο γιατρός μου είναι φοβερός και έχει καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη μας." "Όλα θα πάνε καλά...", μου απαντάει και βλέποντάς με βουρκωμένη αλλάζει συζήτηση.
Οι μέρες κυλούσαν, ανυπομονούσα να έρθει η μέρα που θα πάω πάλι στο γιατρό-ποιος εγώ που δεν ήθελα να πάω ποτε. Η καθημερινότητά μου μπορεί να είχε κάποιες αλλαγές αλλά άρχιζα κ εγώ να αλλάζω αυτόματα! Σκεφτόμουν πια όχι μόνο για μένα αλλά και για το μωράκι μου. Μια διαδικασία που πραγματικά δε χρειάστηκε το παραμικρό να κάνω εγώ. Ένα "κλικ" στο μυαλό.
Σκεφτόμουν όλα αυτά που μου είπε ο γιατρός κάθε μέρα. Από τη μια έλεγα πως δε θα είναι τίποτα, από την άλλη φοβόμουν, δεν ένιωθα έτοιμη να γίνω μαμά, αλλά πάντα οι σκέψεις μου κατέληγαν στο ίδιο σημείο: Το ινομύωμα. Μα πως δεν είχα καταλάβει τίποτα; Δεν σας κρύβω ότι ακόμα κ χάρακα πήρα και μέτρησα 6x8 εκατοστά κ το ζωγράφισα πάνω μου για να δω πόσο είναι! Ο γιατρός όμως μου είπε πως πρέπει να είμαι ήρεμη. Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει για καλό.
Με τις σκέψεις αυτές πέρασε ήδη η εβδομάδα που τόσο πολύ περίμενα. Και ήρθε η μέρα να ακούσω την καρδιά της ψυχούλας μου! Όμως, δεν ήταν τελικά τα πράγματα όπως τα περίμενα...
Βγήκαμε λοιπόν, εγώ δεν μιλούσα κ πολύ. "Τι έχεις εσύ και δε μιλάς σήμερα; Τι βάφλα να πάρουμε; Σοκολάτα που σου αρέσει,ε;" "Μπα... Διάλεξε εσύ σήμερα. Εξάλλου εγώ δε θέλω να φάω. Μια μπουκίτσα μόνο" "Ναι καλά, σε ξέρω. Μια μπουκιά όλη τη βάφλα, τέτοια υπογλυκαιμία πια;" "Εμ, όχι. Μια μπουκίτσα, μια πιρουνίτσα, πως να το πω; Δε θέλω άλλο. Θα πιω ένα τσάι" "Είσαι άρρωστη;" Τώρα, σκέφτηκα μέσα μου, θα σε κουφάνω! "Όχι καλέ, δεν είμαι άρρωστη. Η εγκυμοσύνη δεν είναι αρρώστια. Οπότε, έγκυος είμαι, όχι άρρωστη"
Βλέπω ξαφνικά το φίλο μου να μένει ανέκφραστος. Με κοιτάζει. "Έχεις επεξεργαστεί τα δεδομένα που σου έδωσα;", ρωτάω. Καμία απάντηση. "Ωραία, να το πω με περισσότερη λεπτομέρεια... Την ώρα που μου έστειλες μήνυμα να μου πεις ότι η αδερφή σου γέννησε, μόλις είχα κάνει τεστ εγκυμοσύνης. Είμαι έγκυος!"
Αφού λοιπόν έρχεται πάλι σε επαφή με το περιβάλλον, εξηγώ πάλι όλα αυτά που μου είπε ο γιατρός. Στο μεταξύ, η σύμβασή μου ανανεώθηκε για ένα 3μηνο -και πάλι! Ο φίλος μου, με 3 ανηψάκια, ήξερε αρκετά πράγματα γύρω από μια εγκυμοσύνη. Ήταν εκείνος που τόσα χρόνια που με ξέρει, με ρώταγε συνέχεια αν πήγα σε γυναικολόγο. Κ όλο έβρισκα μια δικαιολογία, κ όλο επέμενε. Κ φυσικά, άρχισε τον εξάψαλμο όταν του είπα τι συμβαίνει: "Τόσα χρόνια δε σου το λέω; Αλλά όταν μιλάω εγώ, δε με ακούει κανείς!" "Πάει τώρα, ό,τι έγινε έγινε... Δε βοηθάει σε κάτι αυτό τώρα" "Δε βοηθάει; Καταλαβαίνεις πόσο δύσκολο θα είναι; Ότι πιθανόν να θέσεις κ τη ζωή σου σε κίνδυνο; Ενώ αν το ήξερες..." "Αν, αν, αν. Τι νόημα έχουν οι υποθέσεις; Από εδώ και πέρα τι γίνεται. Κ εγώ φοβάμαι. Για όλα. Και για την εγκυμοσύνη, και για τη γέννα, και για το ινομύωμα και για όλα. Αλλά ο γιατρός μου είναι φοβερός και έχει καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη μας." "Όλα θα πάνε καλά...", μου απαντάει και βλέποντάς με βουρκωμένη αλλάζει συζήτηση.
Οι μέρες κυλούσαν, ανυπομονούσα να έρθει η μέρα που θα πάω πάλι στο γιατρό-ποιος εγώ που δεν ήθελα να πάω ποτε. Η καθημερινότητά μου μπορεί να είχε κάποιες αλλαγές αλλά άρχιζα κ εγώ να αλλάζω αυτόματα! Σκεφτόμουν πια όχι μόνο για μένα αλλά και για το μωράκι μου. Μια διαδικασία που πραγματικά δε χρειάστηκε το παραμικρό να κάνω εγώ. Ένα "κλικ" στο μυαλό.
Σκεφτόμουν όλα αυτά που μου είπε ο γιατρός κάθε μέρα. Από τη μια έλεγα πως δε θα είναι τίποτα, από την άλλη φοβόμουν, δεν ένιωθα έτοιμη να γίνω μαμά, αλλά πάντα οι σκέψεις μου κατέληγαν στο ίδιο σημείο: Το ινομύωμα. Μα πως δεν είχα καταλάβει τίποτα; Δεν σας κρύβω ότι ακόμα κ χάρακα πήρα και μέτρησα 6x8 εκατοστά κ το ζωγράφισα πάνω μου για να δω πόσο είναι! Ο γιατρός όμως μου είπε πως πρέπει να είμαι ήρεμη. Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει για καλό.
Με τις σκέψεις αυτές πέρασε ήδη η εβδομάδα που τόσο πολύ περίμενα. Και ήρθε η μέρα να ακούσω την καρδιά της ψυχούλας μου! Όμως, δεν ήταν τελικά τα πράγματα όπως τα περίμενα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου