Γεια σας!
Εδώ και καιρό σκεφτόμουν να δημιουργήσω το συγκεκριμένο blog, κυρίως σα μέσο εκτόνωσης. Ίσως να βρίσκονται κ άλλες γυναίκες στη θέση μου και να μπορούν να με καταλάβουν. Ίσως να έρθουν κ άλλες γυναίκες στη θέση μου και τότε θα με καταλάβουν. Όπως και να έχει, το αποφάσισα. Θα γράφω τις σκέψεις μου, τα συναισθήματά μου και όσα πέρασα το προηγούμενο διάστημα και όσα περνάω τώρα. Όταν οι περιπέτειές μου τελειώσουν κ επανέλθω στα φυσιολογικά μου, θα τα διαβάζω κ εύχομαι να συνειδητοποιήσω έστω κ τότε ότι πολλές φορές είμαι παράλογη. Αλλά, αλήθεια, δεν το κάνω επίτηδες! Δε μπορώ να το ελέγξω... Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Με τον άντρα μου, παντρευτήκαμε τον περασμένο Νοέμβριο. Κοντεύουμε ένα χρόνο παντρεμένοι δηλαδή! Η σχέση μας ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν, όταν ακόμα πηγαίναμε λύκειο... Ε, ύστερα από 12 σχεδόν χρόνια, είπα να τον αποκαταστήσω! Ίσως να είμασταν από τα λίγα ζευγάρια που ο άντρας ήθελε τόσο πολύ να παντρευτεί κ η γυναίκα το έπαιζε δύσκολη. Η αλήθεια είναι ότι του το έβγαλα το λάδι, αλλάααα... Το καλό πράγμα αργεί να γίνει! Τον άφησα να πατήσει τα -άντα πρώτα, κ ύστερα τον παντρεύτηκα!
Κι ενώ ο καιρός περνούσε, κ ενώ είχα βαρεθεί την ερώτηση "Πως πάει ο έγγαμος βίος;"...ωωωπ... Στα μέσα Απριλίου να σου μια καθυστέρηση! Μα δε γίνεται, δεν ήταν στα σχεδιά μας ένα παιδί... Είναι νωρίς ακόμα... Μπα, όχι, κάπου αλλού θα οφείλεται. Περνούσαν οι μέρες, περνούσαν οι νύχτες, περίμενα κ εγώ. Μέχρι που ένα μεσημέρι δεν αντέξαμε άλλο με τον άντρα μου, πήγαμε στο φαρμακείο να πάρουμε τεστ εγκυμοσύνης. Διπλό παρακαλώ, να είμαστε σίγουροι για το αποτέλεσμα.
Επιστρέφουμε στο σπίτι μας. Εγώ καπνίστρια, ο σύζυγος όχι. Ένα τσιγάρο είχα, τελευταίο στο πακέτο. Μου λέει ο άντρας μου: "Αν το τεστ είναι θετικό, δε χρειάζεται καν να σου πω ότι το κόβεις μαχαίρι το κάπνισμα." Τον κοιτάζω. Απαντάω. "Τελευταίο είναι, θα το κάνω κ μετά θα κάνω το τεστ." Και πράγματι...
Κάνω το τεστ... Θετικό. ΘΕΤΙΚΟΤΑΤΟ. Παγώνουμε κ οι δύο, κοιτάζαμε το τεστ λες κ βρήκαμε θησαυρό. Δηλαδή είμαι έγκυος; Εγώ; Έχω μέσα μου μια ψυχούλα; Πως γίνεται αυτό; Τόσες πολλές ερωτήσεις που έκανα στον εαυτό μου, ούτε που τις θυμάμαι. Δε μπορούσα να το εμπεδώσω!
Αφού αρχίσαμε πάλι να επικοινωνούμε και να μπορούμε να πούμε μια ολοκληρωμένη πρόταση, είχε έρθει η ώρα να το πούμε στους γονείς μας και στα αδέρφια μας. Μας κοίταζαν όλοι με χαμόγελο-τατουάζ, δεν ήξεραν τι να μας πουν! Από τη χαρά τους φυσικά! Τους εξηγώ πως έχω κ 2ο τεστ στο σπίτι, για να σιγουρέψω το αποτέλεσμα. Η αδερφή μου ήθελε να το κάνω "ΤΩΡΑ", η μαμά μου επίσης, η πεθερά μου επίσης. Δεν γίνεται με παραγγελία αυτό, κορίτσια!
Γυρίζουμε σπίτι μας πάλι, ώρα για το 2ο τεστ! Σίγουρη για το τι θα δείξει, το κάνω. Χα,χα! Αρνητικό. ΑΡΝΗΤΙΚΟΤΑΤΟ! Κόντεψα να τρελαθώ. Πήρα το τεστ για να μου φύγουν οι αμφιβολίες που είχα τόσες μέρες και έφτασα πάλι στο ίδιο σημείο! Αμφιβολία once again! Ποιος περιμένει μέχρι το πρωί για εξετάσεις αίματος;
Εδώ και καιρό σκεφτόμουν να δημιουργήσω το συγκεκριμένο blog, κυρίως σα μέσο εκτόνωσης. Ίσως να βρίσκονται κ άλλες γυναίκες στη θέση μου και να μπορούν να με καταλάβουν. Ίσως να έρθουν κ άλλες γυναίκες στη θέση μου και τότε θα με καταλάβουν. Όπως και να έχει, το αποφάσισα. Θα γράφω τις σκέψεις μου, τα συναισθήματά μου και όσα πέρασα το προηγούμενο διάστημα και όσα περνάω τώρα. Όταν οι περιπέτειές μου τελειώσουν κ επανέλθω στα φυσιολογικά μου, θα τα διαβάζω κ εύχομαι να συνειδητοποιήσω έστω κ τότε ότι πολλές φορές είμαι παράλογη. Αλλά, αλήθεια, δεν το κάνω επίτηδες! Δε μπορώ να το ελέγξω... Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Με τον άντρα μου, παντρευτήκαμε τον περασμένο Νοέμβριο. Κοντεύουμε ένα χρόνο παντρεμένοι δηλαδή! Η σχέση μας ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν, όταν ακόμα πηγαίναμε λύκειο... Ε, ύστερα από 12 σχεδόν χρόνια, είπα να τον αποκαταστήσω! Ίσως να είμασταν από τα λίγα ζευγάρια που ο άντρας ήθελε τόσο πολύ να παντρευτεί κ η γυναίκα το έπαιζε δύσκολη. Η αλήθεια είναι ότι του το έβγαλα το λάδι, αλλάααα... Το καλό πράγμα αργεί να γίνει! Τον άφησα να πατήσει τα -άντα πρώτα, κ ύστερα τον παντρεύτηκα!
Κι ενώ ο καιρός περνούσε, κ ενώ είχα βαρεθεί την ερώτηση "Πως πάει ο έγγαμος βίος;"...ωωωπ... Στα μέσα Απριλίου να σου μια καθυστέρηση! Μα δε γίνεται, δεν ήταν στα σχεδιά μας ένα παιδί... Είναι νωρίς ακόμα... Μπα, όχι, κάπου αλλού θα οφείλεται. Περνούσαν οι μέρες, περνούσαν οι νύχτες, περίμενα κ εγώ. Μέχρι που ένα μεσημέρι δεν αντέξαμε άλλο με τον άντρα μου, πήγαμε στο φαρμακείο να πάρουμε τεστ εγκυμοσύνης. Διπλό παρακαλώ, να είμαστε σίγουροι για το αποτέλεσμα.
Επιστρέφουμε στο σπίτι μας. Εγώ καπνίστρια, ο σύζυγος όχι. Ένα τσιγάρο είχα, τελευταίο στο πακέτο. Μου λέει ο άντρας μου: "Αν το τεστ είναι θετικό, δε χρειάζεται καν να σου πω ότι το κόβεις μαχαίρι το κάπνισμα." Τον κοιτάζω. Απαντάω. "Τελευταίο είναι, θα το κάνω κ μετά θα κάνω το τεστ." Και πράγματι...
Κάνω το τεστ... Θετικό. ΘΕΤΙΚΟΤΑΤΟ. Παγώνουμε κ οι δύο, κοιτάζαμε το τεστ λες κ βρήκαμε θησαυρό. Δηλαδή είμαι έγκυος; Εγώ; Έχω μέσα μου μια ψυχούλα; Πως γίνεται αυτό; Τόσες πολλές ερωτήσεις που έκανα στον εαυτό μου, ούτε που τις θυμάμαι. Δε μπορούσα να το εμπεδώσω!
Αφού αρχίσαμε πάλι να επικοινωνούμε και να μπορούμε να πούμε μια ολοκληρωμένη πρόταση, είχε έρθει η ώρα να το πούμε στους γονείς μας και στα αδέρφια μας. Μας κοίταζαν όλοι με χαμόγελο-τατουάζ, δεν ήξεραν τι να μας πουν! Από τη χαρά τους φυσικά! Τους εξηγώ πως έχω κ 2ο τεστ στο σπίτι, για να σιγουρέψω το αποτέλεσμα. Η αδερφή μου ήθελε να το κάνω "ΤΩΡΑ", η μαμά μου επίσης, η πεθερά μου επίσης. Δεν γίνεται με παραγγελία αυτό, κορίτσια!
Γυρίζουμε σπίτι μας πάλι, ώρα για το 2ο τεστ! Σίγουρη για το τι θα δείξει, το κάνω. Χα,χα! Αρνητικό. ΑΡΝΗΤΙΚΟΤΑΤΟ! Κόντεψα να τρελαθώ. Πήρα το τεστ για να μου φύγουν οι αμφιβολίες που είχα τόσες μέρες και έφτασα πάλι στο ίδιο σημείο! Αμφιβολία once again! Ποιος περιμένει μέχρι το πρωί για εξετάσεις αίματος;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου